Can

Duwity'nin gidisi yine goturdu beni biryerlere.
Iki hafta kaldigi evimizde her sabah heyecanla yanina gittik, yemini verdik. Akvaryumu temizlerken ben caktirmadan elimi uzattim, parmagimi belki gelir de deger diye. Bazen yanina oturdum goz goze bakistik dakikakalarca, agzini acip kapamasini benimle konusmasiymis gibi gordu gozlerim. Acaba ne diyor ki diye kulak kesildi yuregim. Parmak ucumu dayandigi cama uzattigimda, akip gidiyordu parmaklarimdan sevgim ona dogru.

Sonra Duwity gitti. Agzini oynatmadi bir daha. Akvaryumun icindeydi. Elimi sokamadim suya. Degemedim ona. Suzgecle incitmemeye calisarak aldim ve bir mendile sardim gommek icin. Oysa icinde can varken can atiyordum elime gelse diye.

Mira 18 aylikken havale gecirdiginde de ayni sey olmustu. Kucagimda mosmordu. Kaskati. Gozleri geriye donmustu, agzi aralik. Olu gibiydi. Duruyordum oylece. Kucagimda Mira. Oyle agir isliyordu ki zaman. Baktim yuzune. O bakmaya doyamadigim yuzune. Can gidince bedenin nasil da oylesine kaldigini gordum. Sevilenin Can oldugunu gordum.

Babamla 1 saat kadar ayni odadaydik. Sarilip opemiyordum, koklayamiyordum.
Bir kedim/kopegim olsa opmeye doyamazdim, sarilirdim kucaklardim. Sonra onlarin öldüğünü dusundum, elleyemiyordum.

O kokusuna doyamadigin bebegin, sevgilin, annen, baban, gittiginde o duydugun guzel kokuyu duyamiyordun.

Can'di.
Mira'yi sevdirten, kediyi opturten, baliga guldurten Can.
Keske her daim gorebilsek o giysilerin altindakini. Giysilerden gecip.

Nasil ayiklayacaksin 2 kilo hamsiyi dedim. Kagit gibiler dedi. Diyince hatirladim. Kagidi, kagit olmadan onceki agaci. Unutmustum bile agacin icindeki can'i. Kagida yazdim cizdim, karaladim, attim. Hic dokunmamisti. Ama balik onumdeydi, icindeydi can. Sonra balik onumdeydi, icinden cikmisti can.

En kucuk zerresini bile gorebilmek duam hic kacirmadan.
Oyle guzelsin ki !
Tasin icinde Sen, kusun kanadinda, bebegin kahkasinda, sevgilinin nefesinde, annenin kokusunda...