Kahve Dunyasi

Yillar once Hindistan'a ilk gittigimde, bir arkadasim kendi meditasyon hocasinin kitabini vermisti. Ismini maalesef animsayamiyorum. Kitabinda zihni terbiye etmekten bahsediyordu. Aklimda kalmis ornek anlatayim. Kaju'ya bayilirmis kendisi. Kaju yemeden gecmezmis gunu. Amerika'ya gittiginde de degismemis bu sevgisi. Meditasyon uzerine uzmanlasmaya basladiktan sonra (boyle denmez de, ben kelime bulamadim yine) gormus ki, zihni kaju istiyorum diye komut veriyor icerden, o da kalkip ne yapiyor olursa olsun, isi gucu birakip mutfaga gidiyor ve kaju alip yiyor. Sonra bu sistemi degistirmeye karar vermis. Her icerden kaju istiyorum sesi duydugunda, bunu duymazdan gelmis, yedigi zamanlarin aralarini acmis, ve hic aklinda olmadigi zamanlarda bir miktar yemeye baslayarak zihninin bilegini bukmus.

Birkac gun once rajasik dogamdan bahsetmistim. Yediklerime dikkat etmekle ve en onemlisi kahve tuketimime bir dur demekle basladim ise.
Yine ilk Hindistan'a gittigimde, Devi Temple'a cikarmislardi beni. Orda dilek diliyorsun ve karsiliginda da kendinden bir adak veriyorsun. Ben O'nu dilemistim ve kahve icmeyecegim demistim :) Dilekler bir yillik donemler icin genelde dileniyordu. O'nu istememin karsiliginda ne versem az gelirdi ama, kahveye oylesine bayiliyordum ki, oylesine zevk veriyordu ki icmek, onsuz olamayacagimi dusunuyordum. Hayatimda baska da oyle birsey olmadigi icin onu adak etmeye karar vermistim. Uzerine Mira'ya hamile kaldim, sonra da 2 yil emzirdim. Dolayisiyla toplamda 3 yili gecen bir sure hic kahve icmemistim. Emzirme konusu kapaninca kendimi bu rutine dondurmekten cok buyuk keyif aldim. Ve iki yildir da kahve iciyorum yine. Gunde bir fincan, cok nadir iki fincan. Uc gun onceye kadar.

Zihnimin nasil da kontrolunde oldugumu farkedince birbirimize veda ettik yine. Alt tarafi iki yildir hergun iciyordum, zor olmazdi, bir iki gun basim agrir diye dusunuyordum. Ama oyle olmadi. Ben bir alkolikmisim gibi koltuga yapistim iki gun boyunca. Basagrisi denemezdi beynimin icindeki ugultuya ve sarsintiya. Butun hucrelerim, etim, kemigim dagilmis gibiydi. Gunduz uykularini hic sevmeyen ve hicbir zaman da uyuyamayan bendeniz, iki gun koltukta sizdim kaldim gunun orta yeri, cunku gozumu acamiyordum. Nihayet ucuncu gun kendime gelmeye basladim. Sabah uyandigimda enerjim normaldi, kendimi temiz ve canli hissediyordum.

Bu sefer sonsuza kadar vedalasmadik kahveyle, ancak hayatimdaki onemine son verdigim kesin.

Herkes mim gonderiyor ya birbirine, ben pek haz etmiyorum mim isinden. Ama eger okuduysaniz bu yaziyi, hadi denemesi bedava, kendinize hayatinizda cok onem tasiyan birseyi secin ve birakin bakalim bir sureligine, ne kadar kalacaksiniz, ne kalacaksiniz? Zihnin kolesi olmaktansa kendinizin efendisi olun bu zaafiniz karsisinda bir sure de olsa. Belki cok begenir hep efendi kalmak istersiniz, kimbilir?

Askla...