Blog hakkinda oylesine

Seyrettigim filmi seyretmeyi hic sevmem. Mira babasiyla yeni filmini ucuncu kez seyrederken ben de ne yapsam bilemeyince bloga sardim, dizaynina. Baktim neler var diye. Denedim onu bunu, Gurudev'in ve Swamiji'nin yeni fotograflarini koydum ama olmadi. Sonra bir cimenlik buldum. Yemyesil. Burda yapraklarin nerdeyse tamami dokulmusken, yakinda heryer bembeyaz gorunecekken, bu ekranin yesillenmesi, bahari getirmesi fikri cok hosuma gitti. Hemen sectim. Zaten cimenlikte ben yatmis yazarken yazilari, yanimda Gurudev ve Swamiji ile burnumun dibindeki ben diyim dandelion cicegi, siz cevirin karahindiba veya aslandisi dilekler icin bekliyordu. Dilegim kalmadi ufleyecegim diye dusunurken aklima Mevlana yilinda o cok begenilen fotograf geldi. Dandelion uflenmisti, veya ruzgar dagitiyordu ve herbir kopan birer dervis olup donuyordu dunyanin uzerinden. Sonra gulumsedim ne guzel uydu diye. Cimenlerin uzerinden yazarak, yazdikca donerek, donuserek, dunyadan kopuyordum. Sonra Swamiji'nin bir gul'de bir yildizdan dogdu dedigini hatirladim. Dervisler de done done yildizlara giderdi, dogduklari yere. Sonrasinda da Allah bilir nereye :)

Uzayi da ekledikten sonra sira melek kanatlarimla tekerlek dondurdugum resmime gelmisti. Bir arkadasim beni gordugu gibi cizmisti o resmi, cok ozeldi, o yuzden profilde duruyordu ama degistirirken herseyi, dusundum, hala teker dondurmek istiyor musun ? Hayir. Melek olmak? Hayir. Melekler bile Tanri'ya yalvarirmis, insan formunda bizi dunyaya gonder ki, senin bilincine erebilelim, diye. Insan olarak gelmisim, melek olmak istemedigime eminim.

Om en guzeliydi. Herseyi baslatan... O hale donelim dedim. Niyet ettim.