Gecen yazida insan halleri konmustu baslik, su anda insan yazmaya utaniyor ellerim. Dunyanin benden yaratildigina inanan ben, Allah'in adaletine inanamadigi gunlerde bile kendini inandirabilen bu kucuk ben, her seyin bir nedeni oldugunu gonulden bilen bu miniminnacik ben, utaniyorum. Nefes alamiyorum, konusamiyorum, konusurken kalbimin dibine cokmus tas yakiyor, sizim sizim sizlatiyor. Neyi gormem gerektigi icin gitti onca can? Neyi goremedim de gitti bu katliamda?
Neyimi gosteriyor bu katliam? Katledenler kim? Nezaman cizdim onlari bu hayata, neden ?
Katlettikleri kim, karnindaki canlar daha dunyaya gelmemis, dogmus bebeler anasiz kalan. Kimlerdi? Adaleti olan bu sistemde ne etmislerdi de boyle sonlanmisti hayatlari? Ayrilmislardi analarindan, konusamiyordu dilleri? Ne etmistim de televizyonu olmayan ben, gazete okumayan ben, birden bir misafirlikte kumandayi elime almis ve tam haber saatinde televizyonu bilmeden acmis ve bildigimi diyememistim.
Mirayla konusurken, o agzinda bir esyayi bana getirince annecim kopekler boyle getiriyor, biz insaniz biz ellerimizi kullaniyoruz diyordum. Utaniyorum, diyemiyorum, insan?
Yine mi Tanri'm sana guvenmedigimi gostermeye calisiyorsun acaba?
Milyon da bir de olsa guvenmeme oranim, var mi hala da icimde yaraya tuz basarcasina, akil almaz yurek kaldirmaz orneklerle gosteriyorsun, carpiyorsun kanli tokadi suratima. SENin eline kan yakismaz, o el benim elimdir, ne zaman buladim Tanrim ben elimi kana...???
Affet, hangi dusuncede yaratildiysa, hangi ofke de beslendiyse, hangi ayriligiNda guclendiyse...
Bu son olsun Tanri'm. Yoluna basimi koydum, kalbimi, kendimi koydum. Temizle Tanri'm bu kandan bu kucucuk bedeni.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder