Annelik

12 yasindaydim, bir kizkardesim olmustu ben 9 yasindayken. Ben kendimi ne kadar dislanmis hissettiysem, kardesim o kadar kabul gormustu, goruyordu. Icimi oyle acitiyordu ki bu. Gizli gizli aglardim. Ailecek yaptigimiz ilk ve son guzel tatilde bir de Efes'de Meryem Ana'ya gitmistik. Meryem Ana kimdi acaba o zamanlar benim icin bilmiyorum. Yani bana onu nasil anlatmislardi. Tek animsadigim o gune dair, "Meryem Ana benim annem yok, benim annem sensin." diyip boynuma gumus kolyesini taktigim.
Anne olmaktan hicbir zaman korkmamama ragmen her zaman bir tedirginlik olurdu icimde, ya ben iyi bir anne olamazsam diye. Zaman gecti hamile kaldim. Hamileligimi hissettigim ilk gun Noel'di, Meryem Ana'nin Isa'yi dunyaya getirdigi gun. Iste o an animsadim butun bu baglantilari.
Meryem Ana'ya dua ettim, haber verdim korkularimi. Olacaksam onun gibi bir anne olmak istiyordum, olamayacaksam almaliydi verdigi cani.
Hamileligimin son aylarindan birinde annem Efes'e gidiyordu tesaduf. Ben ziyarete gitmeyi cok istemis bir turlu denk getirememistim. Annemden dua etmesini rica ettim. Ederim dedi. Hayir senin etmeni istemiyorum, senin benim duami etmeni istiyorum dedim. Annem gerildi az biraz. Ne diyecegim peki soyle, dedi. Soyledim: " Benim bu kadar hata, eksiklik, cahillik ve kotu aniyla karnimdaki bu cocuga annelik yapmam mumkun degil. Ben ancak ve ancak senin enstrumanin olabilirim. Sana teslim oldum, bu beden sana ait. Senin dedigin olsun" Annem buz gibi bir sesle, peki, dedi. Ben gozlerimi kapadim ve kendimi orda hatirladim. Bilmiyorum ne kadar sure huzur icinde kaldim. Taa ki Mira karnimda uyanip beni durtene kadar. Annem o an telefon acti. Mira'da bu meditasyonun bir parcasi olmustu. Uyurken uyanip beni de uyandirmasindan belliydi. Annem rahatlamisti. Dedigini yaptim kizim. Bir de sunu ekledim, dedi. "Bugune kadar ne yaptiysam yanlis yaptim, iyi annelik yapamadim. Hala ne yapsam bir yerde yanlis yapiyorum. Ben kizima annelik yapmaktan vazgeciyorum. O sana emanet. Senin dedigin gibi olsun...."

Uclu bir pakt olmustu. Hepimiz O'na teslimdik.

Iki sene doldu Mira'nin hayatinda. Olan hicbirseyin altinda benim ismimi goremedi kimse. Ben ici bosalmis bir hizmetliydim, O'na amade. Onun cocugunu ondan baska kimse iyi yetistiremez, ben ne anlarim annelikten. Annem bile olmamisken.

Annem olsaydi O olur muydu acaba hayatimda? Bilmiyorum... Ama annem olmamisken yerini O'ndan daha iyi dolduran olmadi, bunu cok iyi biliyorum.