Gule gule

Bugun bir baska dugun gecesi. Bilsem de kavusma var, bilsem de guzel ellerde simdi, aglamaktan alikoyamiyorum kendimi. Icimden soruyorum Swamiji'ye bilsem de agliyorum, hala bilmedigimden mi ? diye. Sonra yasini tutacaksin diye bir cumle cikiyor icimden. Kendim onu hissederken uzulmuyorum, hatta rahatliyorum, acilari bitti diye. Ama baskalarinin gozunden baktigimda tutamiyorum gozyaslarimi.
Dayimin birtanecik aski. Kizinin bir tanecik dostu. Oglunun birtanesi. Benimse sevgili yengem. Beni dinledigine inandigim nadir insanlardan. Sekercigim diyen yengem. Bilge kadin. Sakin, durgun.

Dayimla birbirinize sarildiginiz fotograftaki gibi simsiki sarildim, koydum seni geri kalbime. Hep oldugun yere.
Hayatimda eksikligini cok hissedecegim insanlardan birisin. Sekercigim diyen sesini, gulusunu, bakisini, salinisini, hep hatirlayacagim. Markette birsey, kitapta birsey, resimde birsey, gazetede birsey, birgun biryerler, mutlaka hatirlatacak seni. Kalbimdeki yerin ciz edecek. Ama yine de gulumseyecegim.

Once babami verdim kansere, sonra Suficigimi, simdi yengemi. Allah yakinlari bu hastaligin derdine dusmus herkese sabirlar versin dilegim. Acaba insanlar sevgilerini paylasabilse, uzulduklerinde uzulduklerini, kizdiklarinda kizginliklarini soyleyebilse, ofkelerin yerini dostluklar alsa, azalir mi bu hastalik?