Yazamayacagim kadar ozel seyler yasiyorum. Herkesin ozelini paylasiyorum, kendi ozelim acildikca aciliyor gozumun onunde. Cok agir seyler duyuyor kulaklarim, gercekler diye yazamak uzereydim, gercek olamaz bunlar. Gercek olan SARVAM BRAHMAMAYA. Hersey O'dur. Ve her gelen O'ndandir. Oysa duydugum seyler insanliga sigmayan seyler. Insan nedir diye soruyorum. Anlatilan butun hikayelerdeki insan suretindeki hayvanlari anlamaya calisiyorum. Anlayamiyorum. Ben korunmusum, Allah kayirmis. Annem diyorki careyi "saldim cayira mevlam kayira" demekte bulmustum. Demis yurekten demek ki, kayirmis Tanri beni. Sukur. Ama simdi o insan suretindekilerin ellerinde kanayan insanlar cikiyor bir bir karsima. Neden ciktiklarini bilmiyorum ama oyle cok sarsiliyorum ki. Nasil nasil bu kendine insan diyebildi? Allah'in adaletine inaniyorum. Ama yasananlari hickimseye konduramiyorum. Allah'im anlayacak goz ver diye dua ediyorum su anda sadece. Sefkat diliyorum O'ndan, affedebilecek erdem. Affetmek oyle komik bir kelime ki su anda? Kimim ki kimi affedeyim. O'nun gozlerine ihtiyacim var. Goremiyorum. Boyle goreceksem neye yariyor, bilmiyorum.
Sakinlesmeyi bekliyorum. Dolunay gelmek uzere, yine bir baska konu kalpustu yatirilmis, dolmayi bekliyor. Ve sonra karanliga gomulup gitmeyi.
Sana siginiyorum....
2 yorum:
birinci çakrada kalanlar onlar,çıkamıyorlar yukarıya, tanrıları bedenleri, aslında ne büyük bir azap içindeler cehennemi cennet sanıyorlar,yarattıkları karmayı ise hiç düşünesim yok; kendileri tek tek temizleyecekler,bu yolla öğrenmek zor seçim olsa gerek..
Cevap bile yazamiyorum, dua ediyorum sadece...
Yorum Gönder