Tekbasina

Son yazdigim yazida yalnizim diyordum. Ne mutlu ki baska bloglar var, okuyorum, buyuyorum onlarla da. Bu sefer universitedeki hocamin blogu yol gosterdi. Yazmis kalbinin derinlerinden o da. Yalnizlik degil tekbasinaliktan bahsetmis. Yalnizligin egoya ait oldugunu hatirlatti bana. Kendini yeterince degerli gormediginde ego yalnizliga siginiyor, kendine aciyordu. Bu muydu benim hissettigim diye dusundum yazidklarimi yeniden okurken. Umursamadigimi yazdigimi gordum arada bir yerde. Demek ki yalnizlik degildi hissettigim, ya da icinde bulundugum. Tekbasinalik, kelimesini yollamisti Tanri yakinlardan bir yerden. Dogru konustum, tekbasimayim...

Sonra bu kelimeyi dusunurken (dusunmek benim icin zihinde baslayip kalpte biten bir eylem-icimde hissedene kadar, kalbimde anlayana kadar zihin dondurur durur birseyi) aklima cok sevdigim bir parcasi geldi, cok ozel bir santcinin.

bir sevda çekerdi kalbim sessiz tek başına
varamaz dokunamazdı elim umutsuz yarasına
biliyorum kavuşmak imkansız anlıyorum yaşamalıyım sensiz
tek başına tek başına..

her gece hayalimde düşümde her kadehin bitişinde
bir buruk bir gariptir içim aklımdan her geçişinde
biliyorum kavuşmak imkansız anlıyorum yaşamalıyım sensiz
tek başına tek başına..

Sonra kavusamadiklarim geldi aklima. En basta annem. Tanri'nin hayatimda cok meshur bir oyunu vardi. Bir sevda cekerdi kalbim, sessiz tek basina. Ben ne zaman sevda ceksem, tokadi yedim alim allah. Ne zaman kalbim fikirdasa, gozlerimden bosanir yaslar. Bu klasik cok gulme aglarsinla ozdes degil, yanlis anlasilmasin. Ama oyunu oyle iyi ogretti ki yillar icinde, simdi yerimden seyreyliyorum sevdalari, sevdalandiklarimi. Annem annem dedim, soyle doyasiya hala icimdeki sevgimi yasadigimi bilmem. Kardesim diye sevda cektim, o da ayri bir tokat hikayesi. Esim deseniz alti sene dile kolay. Ne zaman sevdalansam ilk gunku gibi yerle bir olur hayatim. Dersimi aldigim Mira'dan belli. O Tanri'nin, hic heveslenmedim BENIM OLSUN SEVEYIM diye :) Senin cocugun o ben bakiyorum dedim,hissettim. Mira deyince aklima geldi, ne kadar da aynalik yapiyor cocuklar bizlere. Mesela ben o sevdalanma hallerindeyken ki halime dalip gittigimde hatirliyorum, tam Mira gibiydim, iki yasinda bir kiz cocugu gibi yani. Mira'ya birseye olmaz deyince, sirasiyla ve suratle diger olmazlar geliveriyor ardindan. Nasil mi ? Mesela Mira elini prize sokma tehlikeliden sonra diger butun tehlikeli ve olmaz seyleri isaret ediyor. O da tehlikeli, evet o da, evet o da. Ayni boyleydi hikayem. Tanri'ya gosteriyordum, bunu seveyim mi ? Hayir. Bunu, hayir, ya bunu, hayir. Vedanta'da Neti Neti ogretisi vardir. Ne bu, ne bu. Kim oldugumuzu anlamak icin uygulariz. Ben kadin miyim, ben evlat miyim, ogrenci miyim? Sorulan butun sorulari kalpten cevapladigimizda hicbiri olmadigimizi iyice hisseder, bilincine variriz. Iste o misaldi benim sevdalanmam. Ne o, Ne o. Peki ya SEN ? Bu soruyu Hindistan'da sormustum, belli belirsiz ama yine ayni kalp fikirdamasiyla. Bir volkan gibi patlayarak geldi cevap. Lavlar artik heryerdeydi, herseyin ustunu kapatmisti yakarak. Simdi heryerde Sen varsin, sevdigim hersey Sen, sevmediklerimse ben. ben olecegim yasarken, Sen olacagim öldüğümde, bu yolu Sana gelecegim tekbasima....