Aydinlik

Dunyanin heryanindan felaket haberleri geliyor. Gozlerimi ceviriyorum heryerde, yikinti, yangin, aclik, aci. Bakiyorum eriyor goruntu, gunes doguyor, cicek aciyor, eriyor goruntu, eriyor aci dolu suratlar.
Baska yone bakiyorum agliyor kiz, aciyor yuzu, gozleri, kalbi. Bakiyor gozlerim, arkasindan sizan gunesi goruyorum, cicegin muhtesem rengini, kusursuz golgesini.
Baska yonde aciyor baskasinin kalbi. Asilmis surati gibi yuregi.
Baska yonde yokluk, fakirlik. Hizmet gelmis donusturmekte gunleri.
Nereye baksam felaket gorunse de tarif edemedigim bir guzellik.
Gozlerin icindeki acida da ayni, guzel cicege gulen gozde de ayni.
Gunes heryer. Aydinlik. Rengarenk.
Akiyor selale. Tasiyor sular. Altin parcalari buluyorum etrafta. Selaleden dusuyorum bir kulube icinde hic zarar gormeden. Indigim yolda rengarenk mercanlar, rengarenk yosunlar. Yurudukce ayaklarimi islatiyor tasan sular, yosunlar dolaniyor parmaklarima.
Dunyadan felaket haberleri gelirken dort bir yandan, bu guzellik tarif edilir gibi degil.
Simdi neye inanmali, gazete ve televizyonlara mi? Tarif edemedigim kalbimden tasip gozbebeklerime dolan guzellige mi?
Ama orda oluyor bunlar diyor sagim solum, yuregimde acan gunes eritiyor resimdeki yuzleri, aciyi, siziyi...

P.S 2004 yilinda Endonezya'da yasanan felaketin ardindan Swamiji'nin satsang'inda bu konu konusuluyordu. Herkes ordaki insanlarin acilarinin nasil adil olup olamadigini tartisiyordu Swamiji'yle. Ben konusmaya hic dahil olamamis aksine kendimi oyle soyutlanmis hissediyordum ki. Cunku gordugum her resme ve videoya ragmen, olan buyuk bir dalga geliyordu, kiyafetleri alip gidiyordu. Burda olan O, OL'maya devam ediyordu. Uzulemiyordum. Kendimi iyi hissetmiyordum dolayisiyla. Satsang sonrasi Swamiji'ye gidip anlattigimda, neden herkesin icinde soylemedin demisti, utanmistim, o kadar duyarli biriyken duyarsiz olarak suclanmaktan korkmustum, soyleyememistim.
Simdi soyleyebiliyorum.
Gunes doguyor, geceden sonra, heryer aydinlaniyor.
Herkes...
ASKla...